Gülşen Abla…                                      30 04 2009

Gözlerimin önündeki Gülşen abla sureti…

Hayrettin abi hadi gidelim dedi. Mecidiyeköy’deki büfeden çıkıp Taksim ilk yardım hastanesine gittik. Hastanede özel odadaydı. Yaşar enişte bizi karşıladı. Gülşen abla yatakta öyle oturuyordu. Yaşar enişteyle birlikte Gülşen ablaya geçmiş olsun dileklerimizi söyledik. Daha sonra Annesi Mesuriye teyzem ve kardeşleri geldiler. Kısa bir an için sohbet ettik ve ziyaretin kısası makbuldür diye kalktık.

Bu ziyaretten sonra bende garip ve tuhaf duygular oluştu. Evet Gülşen ablayla konuştuk ama bunun benim için son konuşma olduğunu biliyordum. Hastalığı sebebiyle verilen ilaçlar onu bitirmişti. İlaçlar böbreklerini işlevsiz hale getirmişti. Böbrek yetmezliği vardı. Bunları hiç sormadım. Yüzünün renginden belli oluyordu. Zaten canımda sormak istemiyordu. Sormaya da utanıyordum. Çünkü çaresizliğini yüzünden anlıyordum. Umutsuzluğunu bilebiliyordum. Bir tükenişe doğru gidiş vardı. Bunu net olarak sezinliyordum.

Babamın bandırmada hastanede yatarken yaşar eniştem kulağıma eğilip sessiz bir şekilde Ergün babanı hastaneden al eve götür dediğini hatırlamıştım. Bende babam için bir ümit vardı. Ama dışarıdan bakan yaşar enişte babam için ümit olmadığını dışarıdan objektif bir bakışla sezinlemiş olmanın ötesinde öleceğini bilmişti.

Gülşen abla vefat etti. Allah rahmet eylesin. Kendisini Bandırma mezarlığına defnedilmesini istemiş ve oraya defnetmişler. Cenazesine gidemedim. Hala Yaşar enişteye, oğluna, Mesuriye teyzeme, kardeşlerine baş sağlığı dileyemedim.

Bandırma’ya kız kardeşim in yanına gidince  Gülşen ablanın vefat ettiğini söyledim. Dedi ki haberim yok. Talat’ın telefonunu verdim. Telefon edip baş sağlığı diledi ama ben dilemedim. Nedendir bilemiyorum hiç içimden gelmiyor. Nuran internetten mesaj atıp ablam öldü herhal de haberin yok diye yazdı. Haberim var ama içimden hiçbir şey gelmiyor diye yazdım.

Neden bende böyle bir durgunluk var bilemiyorum. Ben ölümlerden pek etkilenmem aslında. İnsanlar geldikleri gibi giderler. Geliş normalse gidişte normaldir. Doğum haksa ölümde haktır. Değimli ki bu dünya’da misafiriz. Üzülmenin ne anlamı var. İnsanlar doğarken seviniyoruz, ölürken de üzülüyoruz. Aslında tam tersi olmalı diye düşünüyorum. Ramadan dedem babam dünya’ya gelince ona yakın bir şeyler söylemiş.

Pazar günü Nefis abla ayvalıktan telefon etti. Bende Yalova yakınlarındaydım. Halasının öldüğünü söyledi ve Pazartesi günü defnedilecek dedi. Zar zor bir başsağlığı dileyebildim. Öğlen vakti defnedileceği için gidemedim. Çünkü benim işimin en yoğun olduğu saat öğle üzeri.

Bahar yorgunluğumudur bilemiyorum. 23 Nisan’da Didim’deydim. Temiz oksijen çarptı tam dört gün boyunca uyudum durdum. Bir atalet var üzerimde atamıyorum. Her şeye karşı çok kayıtsızım. Her şeye karşı ilgisizim. Öylesine bir bitkinlik var üzerimde. Yorgunlukta olabilir. Ayrıcana çok hissizim. Çok duyarsızım. Hayır ölümlere üzülmüyorum. Çünkü ben ne babamın, ne annemim ölümünde de üzülmemiştim. Benimkisi adeta ilgisizlik, miskinlik, kayıtsızlık, duyarsızlık.

Evet iki köylüm öldü ve ben içimi boşaltmak için kağıda bunları çizittirdim. İyimi ettim bilemiyorum. Kafamın içini kemiren bir şeyler odlumu ondan kurtulmak için böyle yazı yazarak deşarj oluyorum. Ondan sonra kafam boşalıyor ve ben de rahatlıyorum.

Her ikisine de Allah rahmet eylesin.

Ergün GÜLDAL